چگونگی اتصال مشترکین به مراکز مخابراتی

 تلاش ما ارائه یک General view از وضع موجود بوده و در صورت علاقمندی به جزئیات لطفا پرسش خود را برای ما ارسال فرمایید.

در حال حاضر دو روش عمده اتصال Wired و Wireless برای مشترکین تا مرکز مخابراتی پیشنهاد می شود که در این قسمت در مورد تکنولوژی Wired صحبت خواهیم نمود. به منظور اتصال Wired مشترکین به مراکز، دو مدیای اصلی سیم مسی و فیبر نوری مورد استفاده واقع می شود.
از ابتدای پیدایش شبکه های دسترسی، اپراتورها شبکه مسی را در اطراف مراکز مخابراتی ایجاد نمودند و با توجه به استانداردهای انتقال خطوط تلفنی، متوسط فاصله کابلی مشترکین از مرکز حدود سه کیلومتر می باشد که البته برای بعضی از مشترکین تا ۵ کیلومتر یا بیشتر نیز افزایش می یابد. البته کابل معمول مورد استفاده ۰۴ (قطر کابل= ۰٫۴ میلی متر) می باشد که در صورت نیاز به برد بیشتر خطوط تلفنی، نیاز به کابلی با سطح مقطع بالاتر خواهیم داشت تا مقاومت مسیر را کاهش دهیم.

حال به منظور تسهیل در مدیریت کابلهای پر زوج مخابراتی، مسیر کابل را به دو قسمت مرکزی و آبونه تقسیم می نمایند که محل اتصال این دو قسمت کافو Kvoo می باشد (کابینتهای منصوبه در خیابانها) و در داخل کافو با استفاده از ترمینالهای تلفنی نسبت به توزیع زوجهای روی کابل پر زوج اقدام می نمایند.
مسیر مرکز تا کافو به نام کابل مرکزی و مسیر کافو تا مشترک به نام کابل آبونه شناخته می شود. البته در طول کابل آبونه، مقسمی به نام پست وجود دارد که اصولا بر روی دیوارها نصب می شود.
اصولا کابلهای مسی موجود امکان انتقال سیگنالهای با فرکانس حداکثر یک مگاهرتز ( معادل هزار کیلو هرتز) را دارند که صوت انسان تنها ۴ کیلوهرتز پایین را اشغال می نماید. بدین معنی که دستگاه تلفن، سیگنال صوتی باند ۴ کیلوهرتز انسان را به سیگنال الکتریکی با فرکانس حداکثر ۴ کیلو هرتز تبدیل نموده و سوئیچ تلفنی موجود در مرکز بر اساس قضیه نایکوئيست با فرکانس ۸۰۰۰ نمونه در ثانیه از آن نمونه برداری نموده و ۸۰۰۰ بایت ۸ بیتی یعنی ۶۴ کیلوبیت در ثانیه را تحویل شبکه تلفن ثابت PSTN- Public Switched Telephone Network می دهد. اصولا سوئيچهای تلفنی، ۳۲ کانال ۶۴ کیلوبیت بر ثانیه یعنی ۲٫۰۴۸ مگابیت بر ثانیه را در قالب یک E1 تحویل شبکه می دهند.
در اوائل دهه نود میلادی مودمهای Dialup تلاش می نمودند بر روی همین باند ۴ کیلوهرتز داده ارسال نمایند که توانستند در نهایت ۵۶ کیلوبیت بر ثانیه را روی همین باند منتقل نمایند.
با گذشت زمان و نیاز به پهنای باند های بسیار بالاتر، تکنولوژیهای DSL- Digital Subscriber Line پیشنهاد گردید که این موضوع به معنی انتقال داده دیجیتال پرسرعت بر روی خطوط مسی مشترک می باشد.
این تکنولوژیها ازتمامی فضای یک مگاهرتز برای انتقال داده با کدینگهای دیجیتال مانند TC-PAM استفاده می نمایند. ذکر این نکته قابل توجه می باشد که با پیشرفتهای به عمل آمده در حیطه DSP- Digital Signal Processing انتقال با سرعتهای بسیار بالا (حتی در حد ۱ گیگابیت بر ثانیه) بر روی سیم مسی قابل دستیابی به نظر می رسد.

به منظور مشاهده استاندارد کابلهای مخابراتی می توانید از لینک ذیل استفاده فرمایید

معروفترین تکنولوژی ADSL بوده که مخفف Asymmetric Digital Subscriber Line می باشد. نا متقارن بودن این سرویس همانطور که گفته شد با توجه به تفاوت عرض باند ارسال و دریافت طراحی شده است. البته در این سرویس تنها از فضای فرکانسی بالای ۴ کیلوهرتز برای انتقال داده استفاده شده و فضای ۴ کیلوهرتز پایین همچنان به منظور انتقال صوت تلفن مورد استفاده واقع می شود. بدین خاطر با تعبیه نمودن یک اسپلیتر فرکانسی در دو طرف این موضوع پیاده سازی می گردد. برای این موضوع، مشترک از یک مودم ADSL بهره برده و با اتصال یک سمت کابل مسی مشترک به مودم و اتصال سمت دیگر به تجمیع کننده سمت مرکز یاDSLAM که مخفف DSL Access Multiplexer می باشد، این ارتباط برقرار خواهد شد.
با گذشت زمان و پیشرفتهای به عمل آمده، سرعت ارسال و دریافت در تکنولوژی ADSL پیشرفت قابل ملاحظه ای داشته به صورتی که امروزه سرعت دریافت حداکثر تا حدود ۲۴ مگابیت بر ثانیه و سرعت ارسال حداکثر ۳ مگابیت بر ثانیه قابل دستیابی می باشد.
یکی از نکات مهم در سرعت قابل دستیابی توسط یک مشترک بر روی سیم مسی پارامترهایی مانند طول کابل، سطح مقطع کابل و کیفیت کابل و در ادامه مودم ها و DSLAM های مورد استفاده در دو طرف می باشد.
هر چه قدر طول کابل کمتر بوده یعنی مشترک به مرکز مخابرات نزدیکتر باشد، ارتباط پرسرعتتر و قابل اعتمادتری خواهد داشت. از طرف دیگر سطح مقطع بیشتر نیز موجب ارتباط قویتر می شود. همچنین تعداد ترمینالهای کمتر در طول مسیر بسیار اساسی می باشد.
اصولا در تکنولوژی ADSL حداکثر برد روی سیم مسی حدود ۵ کیلومتر می باشد که در آن فاصله نیزعرض باندهای پایین قابل دستیابی می باشد.
تکنولوژی معروف بعدی VDSL می باشد که مخفف Very high bit-rate DSL می باشد. این روش نیز نا متقارن بوده و اصولا برای فواصل مسی زیر یک کیلومتر مورد استفاده واقع می شود. عرض باند قابل دستیابی در این تکنولوژی تا ۹۰ مگابیت بر ثانیه نیز می تواند باشد اما طول کابل باید کم بوده و شرایط کابلی نیز مناسب باشد. در این روش نیر مشترک با تهیه و نصب یک مودم VDSL می تواند ارتباط خود با مرکز را برقرار کند .
یکی از نکات مهم در VDSL، همخوانی این مودمها با پورتهای ADSL بر روی DSLAM ها می باشد. اصولا سرویس VDSL به مشترکین تجاری و یا خانگی خاص ارائه می گردد.

آخرین تکنولوژی مورد استفاده در ایران G.Shdsl و G.Shdsl.bis می باشد.